БЕР ЯШЬЛЕКТӘ, БЕР КАРТЛЫКТА

Безнең Ике Басу Арташ авылы табигатьнең бик матур җирендә урнашкан. Бер якта урман, төз чыршылары белән биек тау, ә бер якта бик матур бөябез бар. Җәй җитсә төрле яктан су коенырга, ял итәргә халык агыла. Ә кышын авылыбыз үзенчә бер матурлыкка төренә.

Без дә беркөнне, шул матурлыкка хозурланып, ял итәргә булдык. Олысын-кечесен табигатьтә ял итәргә чакырдык. Сәгать көндезге 12дә мәдәният йортыннан авылга моң агыла башлады. Ә без, кем чана, кем чаңгы тотып, тау шуарга кузгалдык. Безнең арабызда 2 яшьтән алып 74 яшькәчә хатын-кызлар һәм балалар иде. Баштарак тауга килеп җиткәч, аска карауга башлар әйләнеп китте. "Ай -һай төшеп булырмы икән моннан?",-дип шикләнеп куйдым.^

Рузилә Сәлахиева,

фельдшер.