Туган авылым! Иртәләрен син калган яктан алсуланып таңнар атканын күрсәм, күңелемә нидер кагылып куйгандай була. Белмим, еракта калган керсез күңелле кечкенә кызчыкның, мөлдерәмә чиләкләр асып чиш-мәдән кайтканда, жиргә кадәр бөгелеп төшкән көянтәсенең шыгырдап куюымы (бу кыз мин булам), әниемнең моңлы жырларымы, әллә инде әтиемнең күлмәк җиңнәрен сызганып куеп, бит-кулын юган чакта бераз гына тамагын кырып куюларымы - ни генә булса да, минем өчен кадерле дә, сагышлы да тормыш мизгелләре кино кадрлары сыман хәтеремдә чагылып китәләр.