Картлык түгел шатлык

  Ә минем фикерем – Раббым Ал­лаһ биргән гомереңне, ягъни картлыгыңны саулыкта, ти­гез­лектә яшәп, балаларыңның бә­рә­кәтле, җиткелекле тормышла­рын күреп, оныкларыбызның сау-сәламәт, игелекле, бәхетле бу­лып үскәнен күрү шатлык тү­гелмени?! Укуларындагы уңыш­ларына сөенү, эш башкар­са­лар, эшләренең уңышлы булуына куану – без картлар эше. Булдыклы бер оныгым футбол­га кереп китте. Уңышлы уйнага­ны өчен алган медальләре ге­нә дә 21 данә. Кубок-грамота­лары үзе бер аерым урынны би­зәп тора. Бу безнең – карт ке­ше­ләрнең шатлыгы түгелме?! Яши­сең килеп китә. Әле бит аңа 15 кенә яшь.

Әледән-әле оныгымның бала­сы­­ның кыланмышларын күреп сөе­нү, аларның барысын да бе­леп туулары без бабайларга тиз генә барып та җитми әле. Алар каршында безнең надан булып калуыбыз шатлык тү­гелме? Әлбәттә, куаныч, шатлык. Йорт-җир, бакча тирәсендә ба­лаларны өйрәткән булып, эш кыр­ган кеше кебек йөрүләрең, алар­ның эшләгән эшләренә рәх­мәт әйтә алуың нинди зур шатлык.

 Мәчеттә җомга намазының бе­ренче сөннәтен укыганнан соң Рашат Солтанов янына эс­кәмиягә килеп утырдым да: «Аяк­ларның пружинасы әл­лә кая киткән. Иелү-чүгәләү-то­рулар авырайды», – дим. «Яшең­не бел!» – ди. Чулпыч авылында без – 1941 елгы биш егет бергә үс­тек. Арабыздан дүртесе юк инде. Намаздан соң аларны да догадан калдырмыйм. Кылган догаларым рухларына барып ирешсә иде. Һәрбарчабызга да сәламәт, имин картлык насыйп ит, Раббым.

Мәгъдәнур Гатауллин.

фото https://ru.freepik.com/