Кода булсаң, эш көйле

Алар тормышын  ярата, үз тирәсендә дуслары күп, үз  вакытында хез­мәтен  намус белән башкарган,  кү­ңелләре тыныч.

Бер генә мисал. 1963 елның көз-кыш айлары. Без, торф тү­гүче отряд механизаторлары, Олы Мишә авылында фатирда торып, кырлар ашлыйбыз. Үз­төягечтә – Фәисхан абый, буль­дозерда Орымширмә егете Та­һир. Алар, безне генә түгел,  авыл яшьләрен дә кузгатып,  кичен клубта уеннар оештыралар иде. Әлбәттә,  гармунда Фәисхан абый  сыздыра.

Аннары ул ял бик сирәк элә­гә торган юл төзү оешмасына күчте. Ару-талу белмичә, үзе­безнең район өчен дия-дия, авыл­лар арасында дамба кү­тәрде. Мактау грамоталары ал­ды, "Фи­дакарь хезмәт өчен" медале белән  бүләкләнде.

Шифаханәләргә дә еш йөрде Фәисхан Фәйзерахманов. Җай чыгып, моның сәбәбе белән дә  кы­зыксынган  идем. “Беләсеңме,  Мәгъ­дәнур, ял  йортына баргач, директоры ниндирәк  кеше дип  сорыйм. Әнә  үзе  килә, диләр. Мин аның белән исәнләшәм дә, ни хәл, кода, дип хәлен белешкән булам.  Бу да башын  кагып, китеп барды. Бераздан борылып  килде дә, бүлмәсенә алып керде. Без  кайсы  яктан кода соң ди. Аң­лашып сөйләштек, дуслаштык. Аерылышканда, буш урыннар була ул, хәбәрләшербез, ки­лерсең дип әйткәне әле  колакта  яңгырый”, – дип  җаваплады  ул. “Кода” дип йомшак итеп әйтә алуы  кешене ипле юлга  кертә дә инде.

Китапханә каршында эшләүче “Өлкәннәр” клубының иң өл­кән ветераны иде Фәисхан абый. Атна саен очрашабыз. “Са­ба таңнары”нда Камил Га­лим­җанов турында матур-матур  яз­маларың  чыкты.  Мине дә бер искә ал әле”,– дигән иде. Аңа: “Фәисхан ага, Аллаһы тәгалә рөх­сәт итсә, бүген үк язам. Фәр­ман булмаса,  үпкәләмә”,– дип җавап бирдем. Менә бит, илһам килде. Бераз  соңардым бугай. Лә­кин Ходай барысын  да  күреп тора. Газетада  чыккан  язмамны  сиңа ирештерер, иншаллаһ.

Мәгъдәнур Гатауллин.