«Җүләргә каласы көннәрем алда булган икән әле…» [булган хәл]

Тормышыгызның ниндидер бер ялгыш сукмактан кереп киткәнен бөтен барлыгыгыз белән тоеп, чарасыз булып, нишләргә белмичә юл уртасында басып калганыгыз бармы сезнең? Һәм иң мөһиме – нәрсәнедер үзгәртергә көч тә, теләк тә, мөмкинлек тә юк килеш… Артка борылып карыйсың да, гаҗиз булып, аңларга азапланасың: кайда, кайсы тирәләрдә ялгыш җибәрдем соң? Әгәр бу халәт сезгә дә таныш икән, хәлемне күз алдына китерәсездер… 

Парашюттан сикерәм! Башка вакыт булса икеләнер, уйлар идем әле, ә монда кинәт тәвәккәлләдем: ниндидер карарга килә алмыйм, сорауларыма җавап тапмыйм икән, бәлки, минем өчен барысын да күкләр хәл итәр? 

Һәм менә ул көн килеп җитте… Курыктым, хәтта бик курыктым дип әйтү дә аз булыр… Әмма кире борылырга соң иде инде. Эчемдә нинди утлар янганын берәүгә дә сиздермичә, бик кыю күренергә тырышып, өстемә комбинезон, башыма шлем киеп, инструктор артыннан самолет трапына атладым. Нәрсә язса – шул булыр: сикерәм дигәч, сикерәм! Йөземә ясалма елмаю чыгарып, шашкан күз карашы белән упкынга таба атладым… 

Юк, минем моңарчы болай беркайчан кычкырганым юк иде! Күкләрдә ачыргаланып яңгыраган кыргый бу тавышым тынлыкны бозып, җирнең дә тынычлыгын алгандыр. Менә шушылайлар итеп кычкыра аламдыр дип беркайчан уйлаганым булмады. Монысы – беренче ачышым иде. 

Ниһаять, мин җирдә! Аяк-кулларым исән булуы, сулый, җиргә басып атлап китә алуым үзе үк миңа бу мизгелдә чиксез зур бәхет булып тоелды. Ачышы­ның икенчесе – шушы иде. 
Тирә-юньдә гаҗәеп бер тынлык иде бу минутта. Тансык тынлык. Әйтерсең, табигать тә минем уйларымны укый, әйтерсең, ул текәлеп күзләремә карап тора…
Иң беренче тапкыр кайчан ялгышканымны кинәт шунда аңладым мин… 

Өлкән сыйныфларда укыган елым иде ул. Мин тырышып тырышып дәресләргә әзерләнәм, бераз гына буш вакытым булса, спорт белән шөгыльләнәм. Ә дус кызларым барысы да диярлек инде беренче мәхәббәт утында яна, мин шәһәр буйлап яраткан велосипедымда җилдергәндә, алар күз төшкән егетләре белән очрашуга ашыга… «Ташла велосипедыңны, төш, безне оятка калдырма»,  дип, мине ачуланырга да өлгерәләр. Төшүен төшәм дә, тик тагын чабып китәр өчен генә. Каядыр ашыккан кыяфәт ясыйм, тик үземнең бер кабаланыр җирем юк – миңа йөгерергә генә булсын. Тиздән кызлар мине үзләре белән чакырудан туктады, кул селтә­деләр, әмма моңа минем әллә ни исем китмәде: волейбол белән мавыга башлаган чагым иде. 

Юк, егетләр белән бөтенләй кызыксынмадым дип әйтә алмыйм. Мин дә үземчә хыяллана идем. Юлыма чыгачак ул егет үзе шаян, үзе эшчән, үзе бик игелекле булачак дип уйлый идем.

Беркөнне тренировкада кемдер миңа арттан туп белән бәрде. Шундый каты бәрде! Ачуым чыгып, артыма борылдым. Миңа карап елмаеп бер егет басып тора, кулында туп. Аның авыз еруы мине тагын да чыгырымнан чыгарды – үзе хакында нәрсә уйлаганымның бөтенесен әйттем дә салдым…

Без шулай таныштык. Ул миннән аз гына олырак иде, мәктәпне тәмамлагач хәрби училищега укырга керде. Шул көннән башлап мин… тоташ көтүгә әйләндем: хатларын, бик сирәк кенә булган шалтыратуларын көтәм. Каникулга кайтуларын. Бу вакытта дус кызларым кинога йөрде, кичке уеннарда күңел ачты, кемнәр белән генә танышмады алар… Ә мин һаман дүрт стена эчендә утырам!

Минем шулай үз-үземне өйгә бикләп куюыма аптырам, әни берсендә ачыктан-ачык сөйләшергә ниятләде. «Кызым, синең бит аны кемдер белән чагыштырып карау мөмкин­легең дә булмаячак. Башкалар белән дә аралаш әле, кешеләрне танырга өйрән»,  диде ул һәм кызлар белән бер кичәгә барырга тәкъдим итте. И-и үпкәлә­дем шулчак әнигә! «Син – минем иң якын кешем – ничек шундый сүзләр әйтә аласың?!» дип еларга тотындым. Алга таба сөйләшүнең мәгънәсезлеген аңлап, әни миңа кул селтәде…