Мин барысын да булдырам...

Инвалид креслосында тирә-якны күз­ләп, елмаеп бер кыз утыра. Таныштым. Әлмәт кызы Гөл­нара Миранова иде бу. Аң­лашыла ки, яңа китап минем белән өйгә кайтты. Шул ук кичне бер утыруда укып та бетердем, авторның электрон почтасы аша фикер­ләрем белән уртаклаштым. Озак та үтми, җавап килде. Шулай итеп көн артыннан көн узды. Без Гөлнара белән төрле темаларга языша башладык, күпмедер вакыттан соң очрашырга сүз куештык.

 
Гөлнараның бөтен гомере инвалид креслосында уза. Аңа, дөньяга аваз салуга, ДЦП диагнозы куялар. Шуңа да карамастан, кыз югалып калмый. Әледән-әле яңа кешеләр белән таныша, төр­ле илләргә сәяхәт итәргә дә ярата. Анда алган тәэсир­ләрен, кичерешләрен, уйларын ул шигырь юлларына кү­черә, хикәяләр яза.

– Җиденче сыйныфны бетергән чак иде. Кинәт кенә үземдә язучылык оеткысы барлыгын сиздем. Сынап карарга булдым, – дип сөйли Гөлнара. – Ручканы тота алмагач, беренче әсәр­ләремне әти-әнием, апам язып бардылар. Баштарак бу шөгылемне берсе дә җит­ди итеп кабул итмәде, әл­бәттә. Күңеле булсын дип кенә утырганнардыр инде.

Көннәрдән бер көнне, кы­зык өчен генә дип, бер хикәя­не Мәскәү шәһәренең “Жили-были” дип аталган балалар га­зетасына җибә­реп карыйлар. Гөлнараның бу иҗат җи­ме­шен газета редакциясе бик әйбәт бәяли, рәхмәт белдереп, бүләк тә җибәрәләр. Бу хәл кызны тагын да рухландыра: эш кайный башлый, әсәрләре бер-бер артлы төр­ле газета битләрендә дөнья күрә.

Бу шөгыль аңа физик яктан үсәргә дә ярдәм итә. Инде күптән әсәрләрен ул үзе компьютерда җыя. Беренче ноутбугы искергәч, узган ел Әл­мәт районы хакимияте Гөл­на­рага яңасын бүләк итте. Әй­тергә кирәк, безнең өчен гадәти булган эш аңа зур авырлык белән бирелә. Бар язганнары клавиатурада бер бармак белән җыела. Шуңа да карамастан, бүген Гөлнара Миранованың дүрт китабы дөнья күрде. Ә аның хезмә­тен бәяләгән бүләк­ләр­не, дипломнарны санап бетергесез. 2012 елдан Гөл­нара – Россия Язучылар бер­леге каршындагы “Белое перо” (“Ак ка­ләм”) әдәби берләшмә­се­нең актив әгъзасы. Р.Төхвә­тул­лин исе­мендәге премия лауреаты, “Алтын йөрәк” халыкара инвалидлар кон­кур­сының I дә­рәҗә лауреаты. Бу елның май аенда ул Татарстан Республикасы I Яшьләр “Чиксез талантлар” фести­валенең “Нә­фис сүз остасы” номинация­сендә призга лаек булды. Гөлнара әсәрләрен үзе генә укып калмый, аның хикәя­ләрен, әкиятләрен ил­нең төрле төбәкләрендә укый­лар, интернетта махсус сайтларда да актив эш алып бара ул. Бер китабы Кана­даның Торонто шәһәрендә инглиз телендә дөнья күрде.

Гөлнара нәни балаларны ярата. Шуңа күрә күбрәк алар өчен яза. Сабыйларга мондый мөнәсәбәте язу бе­лән генә чикләнми әле аның. Китаплар сатудан кергән керемен, премия акчаларын ул Әлмәт шәһә­ренең балалар хастаха­нәсендә яткан, әти-әниләре назыннан мәх­рүм булган авыру балалар исеменә кү­черә. Мирановлар гаиләсе уйлавынча, алар арасыннан да талантлы шәхесләр чыгу мөмкин­леге бар. Димәк, вакытында ярдәм кулы сузарга кирәк.

Гөлнарага бу яктан җи­ңелрәк, әлбәттә. Аның янында яраткан әтисе, әнисе, апасы бар. Кызларына әйбәт булсын өчен алар бар көч­ләрен куялар: бармаган табиблары, медицина үзәк­ләре калмаган. Ә Гөлнарага карата булган мәхәббәт­лә­рен сүз белән генә әйтеп бетереп булмый. Ярату хис­ләре аларның күз карашларында да, кызларына булган мөнәсәбәттә дә бик ачык күренә.

– Мондый гаиләм булган өчен мин Аллаһы Тәгаләгә бик рәхмәтлемен, – ди Гөл­нара. – Бар кешегә дә шуны әйтәсем килә: тор­мышның иң кыйммәтле хәзинәсе – сәламәтлек. Сез моңа ия икәнсез, бу бәхетнең кадерен белеп яшәгез!

Фото: http://www.vatantat.ru
http://www.vatantat.ru