“Утырып еладым. Шатлыктан...”

Әнә шул матур гаилә турында язма чыккач, аларның тормышында көтелмәгән вакыйга булган. Кызларны тудырган әниләре эз­ләп тапкан. “Балалары белән очрашасы килде, каршы төшмә­дем. Очрашыгыз, сөйләшегез, тапкан әниегез бит, дим. Ә алар әниләре белән очрашырга те­ләмәде. Ни­кадәр үгетләп карасам да, каршы килделәр, – дип сөйли Әлфира ханым. – Буй җитә торган кызлар, үзләре хәл итсен, дидем соңын­нан. Быел олысы мәктәпне тәмам­лый. Кечкенәсе тугызынчы сыйныфта укый. Закон буенча, алар, балигъ булгач, безнең гаиләдән китә дә ала. Яшермим, нишләрләр дип гел борчыла идем. Үземнекенә әйлән­де бит инде алар”.

Күптән түгел Әлфираның кулына кызы Альбина язган инша килеп эләгә. “Әнә шул бөтен курыккан уйларыма нокта куйды. Мин кызларыма тиешенчә тәр­бия биргәнмен дип сөендем. Укыгач, шатлыктан утырып еладым. Бу иншаны сезгә дә җи­бәрәм”, – ди ул.

Менә ниләр яза Альбина.

“Әнкәй, әни, әнием! Безнең иң якын киңәшчебез, сердәшебез ул! Аны ярату гына җитми, аның кадерен белергә, сүзен тыңларга, яхшы укуың, үзеңне үрнәк то­туың, эшкә өйрәнеп үсүең белән аны шатландырырга кирәк. Авыр хәлгә төш­кәндә, әнидән дә нык таяныч юк. Һәркемгә үз әнисе дөньядагы иң кадерле кеше булган кебек, миңа да үз әнием – кадерлеләрнең кадерлесе. Әнием­нең йомшак куллары, ягымлы тавышы безне шатландыра. Аның янында утырганда, күңелеңдә булган барлык кайгылар онытыла, күңел тынычлана сыман. Мин әниемә бик рәхмәтлемен. Мине апаем белән авыр тормыштан матур юлга күчерде. Үзенең ике баласы булып та, безне тәрбиягә алды. Машинага утырганда, һа­ман да ышанып бетә алмадык. Яңа тормышка аяк басабыз, гаиләдә яшәячәкбез. Һәм дә яңа өйгә кайтып җиткәнне түзем­сезлек белән көттек.

Ул безгә бик зур булып кү­ренде: ике катлы, күп бүлмәле, бакчасы да, ишегалды да иркен. Мондый өйне күргән юк иде. Керү белән каршыбызга ике малай чыкты һәм, җитәкләп, өйгә алып керделәр дә бүлмәләрне күрсәт-­ т­еләр. Бу өй дә, ике малай да, безне алып кайтучы апа белән абый да бик ошадылар. Беренче көннән үк аларны “әти”, “әни” һәм “абый” дип йөртә башладык. Алар да риза иде һәм шулай итеп, без әти-әни, абыйларым белән бергә озакка яшәргә калдык.

Бу йортта яшәп калганыма бер дә үкенмим, киресенчә, рәх­мәтлемен генә. Нинди генә тәмле ризыклар пешермәде әни, кая гына алып бармадылар. Кыш җиткәндә, абыйларыбыз белән бергә чаңгы шуарга бара идек һәм хәзер дә чыгабыз, безне чана шуарга да өйрәттеләр. Әнинең ачуланган вакытлары да булды, үпкәләп утырганнарыбыз да. Ләкин әни безне яхшы булсын өчен ачуланды. Тормышның бер юнәлештә генә бармаганын аң­латты. Ул вакытта моны аң­ла­масак та, хәзер аңлыйбыз инде. Әти-әнием һәм абыйларым булганга һаман да сөенеп туя алмыйм. Әнинең исеме “Ходай тарафыннан озак еллар яшәүче” дигәнне аңлата. Бу сүзләр җисе­менә туры килсен иде”.

http://vatantat.ru