Кем кая, ә мин – авылга!
Йортның хуҗасы, карт бабам, әле генә монда иде. Шыгырдап торган шушы арбада бер капчык бодай алып кайтты да, аны тарттырып, он итте. Аннары мунча керде. Ис тиеп, чак кына үлми калды. Әбинең сукрануына карамастан, оетып куйган куе салкын катыкны агач чиләгеннән үк чөмерде…