”Бара алмыйм, әни, әтидән куркам” [булган хәл]
Ялгыз чагында һәркем үз тиңен табып, бәхетле тормыш итү турында хыяллана, акыллы, тугры яр эзли. Һәркем үзен яхшы, тәртипле кешегә саный. “Кыз чагында бары да әйбәт, кайдан килә начар хатын?” дигәндәй, начар ирләр яки начар хатыннар кайдан килә соң? Әлеге мәңгелек сорауга төгәл генә берәү дә җавап бирә алмыйдыр. Иң куркынычы – кайберәүләр үзләренең кайчан һәм ни рәвешле ялгышканнарын танырга теләмиләр. Һәркемнең бәхет ачкычы үз кулында, язмышны һәркем үзе билгели бит. Ике генә мисал китерәм. Яхшыдан начарга әйләнгән ир һәм бер хатын (исемнәрен үзгәрттем) турында укып карагыз әле. Гыйбрәт өчен.
Саба таңнары
