Сыерчыкларны каршылыйк

Минемчә, качмаганнар, башка җирләрдә китеп ныклап төпләнеп калганнар алар. Кечкенә чакта әти белән канатлы дусларыбызга берсеннән берсе матур оялар ясап куя идек. Ясле-бакчага яки мәктәпкә баргач, бу турыда горурланып сөйли идек, ә инде өйчеккә сыерчык та килеп ояласа,бала-чага өчен нинди зур шатлык була иде. Кошлар - безне, без алар телен аңламасак та, үзара «сөйләшә» идек, бер-беребезне үртәп сызгырышабыз, ярышабыз. Их, күңелле чаклар иде! Шул сыерчыклар бакчадагы күпме корт-бөҗәкләрне юк итәләр иде, ә хәзер корткычларга агу сибеп, үзебез үзебезгә күпме зыян салабыз. Әйдәгез, сыерчык ояларын күп итеп ясыйк, дуслар, кошкайларны сөенеп каршы алыйк. Аларның чүт-чүт килеп сайраганнарын тыңлыйк, җим ташуларын күзәтик, бала очырганнарына куаныйк. Тормышларыбыз шуның белән дә ямьле бит.

Равил Мөхәммәдиев.