Җылы сүз җанны эретә

   Ясле-бакчага 3  яшьлек балаларны туплыйлар. Тәрбияче  алардан: “Ягез әле, кайсыгыз нәрсә эшли белә?”  – дип  сорый. Бер  кыз  сикереп тора  да: ”Мин  җырлый беләм”, – ди.  Һәм  сәләтен   күрсәтә: “Аулак  өйле һәм  гармунлы яшьлегемне сагынам”. Хәзерге балаларның зи­рәк­легенә исең китәрлек. Югалып  калмыйлар, вәзгыятьтән оста чыга, әби-бабаларын  үсендерә бе­лә­ләр. Оныкчыгым белән булган хәлне  ми­сал итеп  китерим әле. Әбисе  камыр ризыгы пешерә.  Күз тимәсен.  Аш-су остасы  ул. Ә онык нәрсә ди? “Син генә болай тәмле итеп пешерә аласың”, – дип әбисен үзенә бәйли дә куя. Шуннан соң ул оныгының җаеннан гына тора инде.  Ә үземнең  әби (ягъни хатыным була инде) белән 54 ел бергә  яшәп,  алай әй­тә  алганым булмаган икән.  Менә хик­мәт нәрсәдә! Югыйсә җылы, матур мактау  сүзләрен бер-беребезгә  күбрәк-ешрак әйтәсе бит инде. Шул  уңайдан бер мисал китерим әле. Иге­лекле миңа бер таныш  ханым 13 ел урын өстендә яткан каенатасын тәр­бияләп  бакыйлыкка  озатты. Бу бит әле әти түгел. Әгәр дә дорфалык   күрсәтсә, ул  шулкадәр го­мер яшәр идеме икән? Юк, билгеле. Ме­нә шундый ханымнарга  Саба  үзә­гендә һәй­кәл  куярлык. Бар халык аңа хозур­ланып, күңеле тулып  карар  иде. Кемнәргәдер гыйбрәт тә бу­лыр  иде.  

Мәгъдәнур Гатауллин.