Безгә язалар рубрикасы буенча яңалыклар
-
Безгә язалар: «Эшмәкәрме, спекулянтмы?»
Моннан шактый еллар элек товарны арзанга алып кыйбатка сату спекулянтлык дип аталып, моның өчен җәза чарасы да каралган иде.
-
«Бер-береңә юл куйсаң гына, гаилә арбасын уңай якка тартып була»
Бер төркем ир-атлар гәпләшеп утыра. Барысы да хатыныннан зарлана. Арада берсе генә сүз катышмый, тыңлап кына утыра.
-
“Ул мине нык ярата, шуңа күрә кыйный”
Безнең күршедә гаиләсе белән Шамил абый яши иде. Алар хатыны Закирә апа белән биш бала тәрбияләп үстерделәр.
-
Гомерем баскычлары
Мин 1942 елның 20 сентябрендә Югары Шытсу авылында туганмын. Әтием – Әмин Сөнгатулла улы һәм Язлы Арташ авылының мулла гаиләсендә туган әнием Разия Әхмәтсафа кызы 1936 елда гаилә корганнар.
-
“Урын-җиреңдә күптәнге бозым бар, мендәреңне тикшер, иптәш хатыннарыңның берсе бозган”
Сырхауханәдә ятканда бер хатын миңа догалар белән өшкереп дәвалаучы ниндидер әбинең адресын бирде. Мин бозымнарга ышанмыйм, шулай да дус хатын белән барырга әзерләндек.
-
“Өйләр ап-ак, сулар матур, ризыклар күп, кияү дә шунда...”
Балаларым: “Инде пенсиягә чыккач та авыр эштә эшләп йөрмә, өйдә утырасың килми икән, җиңелрәк эш эзлә”, – дигәч, Аллаһтан кулайрак эш сорап ялвардым. Бирәм дигән колына – чыгарып куяр юлына, диләрме?
-
«Яшь кызлар әти-әниләрен тыңламыйча кияүгә чыкмасыннар иде»
Мине ямьсез кыз диләр иде. Ә бер дә ямьсез буласым килмәде. Сигезенче класста укыганда, кызлар малайлар белән шаяра-уйный башладылар, аларга бик кызыга идем.
-
Ирем чүпрәккә әйләнде, чын ир шундый буламы инде?!
Иремә бер тамчы да хөрмәтем калмады. Болай булыр дип уйламаган идем.
-
Яңа обойлар ябыштырганнан соң саташа башлаган [булган хәл]
Күршебез Мәсхүдә апа соңгы вакытларда йокысызлыктан интегә башлаган. Алай гынамы, саташып, күзенә әллә ниләр күренеп азаплана икән.
-
Каян килә начар килен?
“Кыз чагында бар да матур, каян килә начар хатын?” – диләрме әле? Ә мин: “Каян килә начар кияү яки килен?” – дим. Ике кызым, өч улым бар. Ике улымның тормышы барып чыкмады.
-
Ялварып килсә дә, ирем миңа хәзер кирәк түгел
Ирем белән унбиш ел гөрләтеп яшәдек. Ул гармунда уйный, мин җырлыйм. Мәҗлесләрдә безнең урын гел түрдә иде. “Бигрәк матур пар сез”, – дип кызыгучылар да булды. Мин үземне бәхетле хис итә идем.
-
Коръән көче
"...Беркөнне дә шулай йокыга киткәч, аермачык күрдем: уртача гәүдәле ир, әкрен генә басып килде дә, яныма менеп ятты. Кулларын күкрәгемә куйгач, буыла башладым".
-
"Мин үз иремнең сөяркәсенә әверелдем..."
Тормышта төрлесен күрдем, сөенечтән очып йөргән чакларым да, яшәүнең мәгънәсен югалтып, мендәрне кочаклап үксеп-үксеп елаган көннәрем дә күп булды.
-
"Сеңлемнең тормышын күреп, гаиләле буласым килми"
Миңа утыз тулды инде. Кияүгә чыкмадым. Әллә никах вәгъдәм җитми, әллә шулай ялгыз яшәргә язган.
-
Хыянәтне белеп яшәүдән дә авыры юк икән ул...
Мин биш ел элек иремә икенче хатын булып кияүгә чыктым. Тормышыбыз матур гына башланып китте. Уртак шатлыгыбыз булып улыбыз туды.