Язмыш рубрикасы буенча яңалыклар
-
Яшен... (ТОРМЫШТАН АЛЫНДЫ)
Наҗия фатир ишеген ачалмый азапланганда, күрше ишектә Шәрифә карчыкның башы күренде. Әби, каш астыннан сөзеп карап, аңа телеграмма сузды: - Һаман бәйрәм итеп йөри-сеңмени әле? Менә, почтальон кыз сиңа телеграмма калдырып китте, - диде. Аннары: - Инде минем кебек корткага әйләнеп бара, һаман ташламый шул гадәтен, - дип, мыгырдана-мыгырдана, ишеген япты.
-
Алдыңа килеп тезләнер әле
Алсу атна-ун көн авызына ризык капмыйча, бик боек йөрде. Каенанасы белән каенатасының өстәл янына чакыруына “ашыйсым килми” дип җаваплады. Өлкәннәр кизүдер дип, киленнәрен артык бимазаламадылар, күптән кулларыннан төшкән дөнья дилбегәсен кабаттан кулларына алдылар. Мал карау да, өй-йорт җыештыру да, кер юу да кабаттан үзләренә калды.
-
Үлгәнче ташламыйм
Беркөнне безгә алар авылыннан бер ир килеп керде. Сатып алырга яхшы сыер эзли икән. Чәй табыны әзерләп, дустым турында сораштыра башладым. “Син бернәрсә дә ишетмәдеңмени? — диде бу ир, гаҗәпләнеп. — Аның бит баласын алып кайтып күмделәр. Әле ике атна да үтмәгәндер. Ире эченә тибеп кыйнаган дип сөйләделәр. Хатыны милициягә баскычтан егылып, икенче катка тәгәрәп төштем дип сөйләгән-сөйләвен, тик моңа беркем дә ышанмый. Алар белән бер подъездда тагын бер авылдаш яши, шул кайтып сөйләде нәрсә булганын. Күптән йөргән хатыны бар ди аның. Ниндидер бер җитәкче сыман кешенең өч ирдән аерылып кайткан кызы. Менә шуның яныннан кайтып кыйнаган диләр. Баласы бер айдан туасы булган”.
-
Сезне бит мин аердым...
Айрат бик чибәр, ләкин ни генә дисәң дә йөрәгем аның белән очрашуга каршы иде. “Мин сине барыбер беркемгә бирмим”,–дип кырт кисеп йөри торгач, беренче мәхәббәтемә дә ачу итеп, үземне мәҗбүриләп, елый-елый диярлек аңа кияүгә чыктым. Ул беренче көннән үк миңа үзенең характерын күрсәтә башлады. Бер генә көн эчми кайтканы булмады. Ул гына түгел, эчеп кайткан саен өйдә кара тавыш кубара иде
-
“Ирегезгә чегәннәрдән үлемгә китерүче бозым ясатканнар, кем ясаган, шул гына чыгара ала»
Һич уйламаганда, барыбызны да хәсрәткә салып, 45 яшьлек ир туганыбыз үлеп китте.Бу хакта язаргамы-юкмы дип озак бәргәләндем. Уйлый торгач, бүтәннәргә гыйбрәт булсын дип язасы иттем.
-
Сез соңга калдыгыз, балагызны уллыкка алдылар инде... (Зөләйха Солтанова)
Ания гап-гади гаиләдә үсте. Әти-әнисе һәм әбисе белән кечкенә шәһәрдә «хрущевкада» яшәделәр. Тыныч кына мәктәптә укып йөрде, карап торышка бар да әйбәт кебек иде.
-
«Гомер көзенә кергәндә кеше көлдереп, аерылышып йөрисе килми»
Мин ишле гаиләдә туып үстем. 9 яшемдә чакта әнием кинәт кенә авырып китеп, гүр иясе булды. Яшьли әнисез калуны бик авыр кичердем.
-
Мәхәббәтне сатып алып буламы?
Минем кызлар булмады. Ике ул үстердем. Олысы өйләнде инде. Кечесе киләсе елга югары уку йортын тәмамлый. Өч бүлмәле фатирыбызны сатып, олы малайга бер бүлмә алдык.
-
«Без яшь әле, икенчесен алып кайтырбыз, бу баланы калдырып чык”
Мин үземне белгәннән бирле әнием белән икебез генә яшәдек. Гаиләдә әти дә булырга тиеш икәнен мин үсә-үсә генә аңладым.
-
Миңа чирләшкә кирәкми
“Синсез яши алмыйм”, “тормышымның яме – син генә” дип бер-беренә антлар итеп, матур вәгъдәләр бирешкән парлар да вакытлар үтү белән бер-берсен күралмас дәрәҗәгә җитәләр. Ни өчен? Нигә бу фани дөньяда бер-береңне яратып, хөрмәт итеп, сөеп-сөелеп кенә яшәмәскә? Нигә мәңге сүнмәс кебек тоелган мәхәббәт хисләре вакыт үтү белән пыскып кала?.. Кем гаепле?
-
Мәхәббәт – көчле ул...
Беренче мәхәббәтемне мин университетта очраттым. Икебез дә законнар өйрәнәбез. Ул миннән бер курска алдарак укый иде. Бер күрүдә гашыйк итте дә куйды үзенә. Кайсы яклардан икәнен дә, кем булуын да сораганым да, үзенең сөйләгәне дә булмады. Үз-үзен тотышы, сөйләшүе килешле булгач, төшеп калганнардан түгелдер әле дип кенә уйладым. Бер ел очрашкач кына чит бер шәһәрдән килгән бай кешенең улы икәнен белдем. Байлыгына карап чат ябышкан дип уйларга ашыкмагыз. Мин үзем дә бик җитеш, күренекле гаиләдән. Әти-әниемнең гел матур сыйфатларын гына күреп, аларга охшарга тырышып үстем. Байлыкка да артык исем китмәде, чөнки теләгән әйберемнең барысы да булды.
-
Кичер мине, кызым! (Зөләйха Солтанова)
Авылдан шәһәргә килгәндә япь-яшь кыз бала идем. Укырга керә алмадым, эшкә урнаштым. Тимер-бетон заводында арматурачы булып эшләдем. Заводта баш инженер булып Әхнәф исемле ир-ат эшли – яшь булмаса да, төшеп калганнардан түгел. Ә ул миңа бик карт кебек тоелды – кырыктан узган инде.
-
“Эчмә, эш эзлә, әйдә, кредитыңны үзем түләп торам, баегач кайтарырсың әле” дидем, ләкин...
Без ул егет белән банкта таныштык. Мин кредит алу тәртипләре белән танышып чыгып килә идем.
-
«Ир малай алып кайтып бирсәң, сиңа тырнак белән дә чиртмәячәкмен»
Сания мәктәпне тәмамлауга Казанга килеп, шундагы заводларның берсенә эшкә урнаша. Ике ел эшләгәч, хезмәтен ошатмыйча, апасы белән җизнәсе янына Уфага китә, шунда эшкә керергә тели.
-
Рәхимсез тормышта барысы да кабатлана (Кәрим Кара)
Яшьләренә төелеп хатын чыгып китте, ир уртларын чәйнәп өстәл артында утырып калды. Айратның каядыр барып зарланырдай кешесе юк иде. Әти-әнисе гүр ияләре, абыйсына аягы тартмый, җиңгә тиешле кеше торганы белән бер җен. Куалап чыгарырга да күп сорамас. Аннан соң, абыйсына зарланганнан ни файда? Берәр нәрсә үзгәреп китәрме?